sábado, 29 de outubro de 2016

CANTIGA DO MALDIZER - João Garcia de Guilhade -



                                                 CANTIGA
           
                                       Ai dona fea! foste-vos queixar
                                       porque vos nunca louv' en meu trobar
                                       mais ora quero fazer un cantar
                                       em que vos loarei toda via;
                                       e vedes como vos quero loar:
                                       dona fea, velha e sandia!

                                       Ai dona fea! se Deus mi perdon!
                                       e pois havedes tan gran coraçon
                                       que vos eu loe en esta razon,
                                       vos quero já loar toda via;
                                       e vedes qual será a loaçon:
                                       dona fea, velha e sandia!

                                       Dona fea, nunca vos eu loei
                                       en meu trobar, pero muito trobei;
                                       mais ora já un bon cantar farei
                                       en que vos loarei toda via;
                                       e direi-vos como loarei:
                                       dona fea, velha e sandia! *

                                                     (Oskar Nobiling. As Cantigas de D. Joan
                                                      Garcia de Guilhade, Erlangen, 1907, p. 67.)

*  ora = agora; toda via = sempre, completamente; sandia = louca; que vos eu loe en esta razon = mereceis a justiça de eu louvá-la; loaçon = louvor; pero = todavia.

Cantiga extraída do livro:
A literatura portuguesa através dos textos
13ª edição
MASSAUD MOISÉS
Editora Cultrix
São Paulo

sexta-feira, 28 de outubro de 2016

CANTIGA DE ESCÁRNIO - Pêro Garcia Burgalês -



                                            CANTIGA

                                        Rui Queimado morreu con amor
                                        en seus cantares, par Sancta Maria
                                        por ua dona que gran ben queria,
                                        e, por se meter por mais trobador,
                                        porque lh'ela non quis [o] ben fazer,
                                       fez-s'el en seus cantares morrer,
                                       mas ressurgiu depois ao tercer dia!

                                       Esto fez el por ua sa senhor
                                       que quer gran ben, e mais vos en diria:
                                       porque cuida que faz i mestria,
                                       e nos cantares que fez a sabor
                                       de morrer i e desi d'ar viver;
                                       esto faz el que x'o pode fazer,
                                       mas outr'omen per ren non [n] o faria.

                                       E non há já de sa morte pavor,
                                       senon sa morte mais la temeria,
                                       mas sabe ben, per sa sabedoria,
                                       que viverá, dês quando morto for,
                                       e faz-[s´]en seu cantar morte prender,
                                       desi ar viver: vede que poder
                                       que lhi Deus deu, mais que non cuidaria.

                                       E, se mi Deus a min desse poder,
                                       qual oi' el há, pois morrer, de viver,
                                       jamais morte nunca temeria.*

                                                   (J.J. Nunes, Crestomatia Arcaica, 3ª ed.,
                                                    Lisboa, Clássica, 1943, p.400.)

* par = por; en = disso; porque cuida que faz i maestria= porque pensa que possui talento; sabor = gosto; i = aí; desi = depois; ar = re ( ar viver = reviver ), de novo, outra vez; dês = desde; oi = hoje; pois morrer, de viver = viver depois de morrer.
 
Cantiga extraída do livro:
A literatura portuguesa através dos textos
MASSAUD MOISÉS
13ª Edição
EDITORA CULTRIX
São Paulo
 
 

sábado, 22 de outubro de 2016

CANTIGAS DE AMOR


                               CANTIGAS DE AMOR

                               Como morreu quem nunca ben
                               ouve da ren que mais amou
                               e quen viu quanto receou
                               d'ela, e foi morto por en:
                                         Ay mia senhor, assim moir'eu!

                               Com morreu quem foi amar
                               quen lhe nunca quis ben fazer,
                               e de quen lhe fez Deus ver
                               de que foi morto com pesar:
                                          Ay mia senhor, assim moir'eu!

                               Com'ome que ensandeceu,
                               senhor, com gran pesar que viu,
                               e non foi ledo nem dormiu
                               depois, mia senhor, e morreu:
                                           Ay mia senhor, assim moir'eu!

                               Como morreu quem amou tal
                               dona que lhe nunca fez ben,
                               e quen a viu levar a quen
                               a non valia, nem a val:
                                           Ay mia senhor, assi moir'eu!
                                                            pag.244

                                           (Paay Soáres de Taveiros, Cancioneiro da Ajuda
                                           nº 35, apud MENDES DOS REMÉDIOS.)

Cantiga extraída do livro:
BIBLIOTECA DA LÍNGUA PORTUGUESA
Vol.1
Alpheu Tersariol
LISA-LIVROS IRRADIANTES S.A.
1971
Origem da Língua Portuguesa



                              




sexta-feira, 21 de outubro de 2016

CANTIGAS DO AMIGO



                                               CANTIGA DO AMIGO

                                               O meu amigo que me dizia
                                               que  nunca mais migo viveria
                                                       par Deos, donas, aqui é já!

                                               Que muyto m'el avia jurado
                                               que me non visse, mais, a Deos grado,
                                                       par Deos, donas, aqui é já!

                                               O que jurava que non visse
                                               por non ser todo quant'el disse,
                                                       par Deos, donas, aqui é já!

                                               Melhor o fezo ca o non disse:
                                                      par Deos, donas, aqui é já!
                                                                      pag.244/245

                                                  (Paay Soares de Taveiros, no Cancino da Vaticana,
                                                  nº 239, transcrito por Mendes dos Remédios.)


Cantiga extraída do livro:
Biblioteca da Língua Portuguesa
Vol.1
Alpheu Tersariol
"ORIGEM DA LINGUA PORTUGUESA"
Lisa - Livros Irradiantes S.A.
1971
                                            

sábado, 15 de outubro de 2016

CANTIGA D'AMIGO


                                                      CANTIGA D'AMIGO

                                                 Chegou nh' amiga recado
                                                 Daquel que quero gram ben.
                                                 Que poys que viu meu mandado
                                                 Quanto pode viir, ven;
                                                 E and'eu leda poren
                                                 E fazo muyto aguysado.

                                                 El ven por chegar coytado
                                                 Ca sofre grã mal d'amor
                                                 E anda muyt'alongado
                                                 D'aver prazer, né sabor
                                                 Senon ali hu eu for,
                                                 Hu é todo seu cuydado.

                                                 Por quanto mal a levado
                                                 Amiga razon farey
                                                 De lhi dar en d'algu grado
                                                 Poys ve como lh'eu mandey
                                                 E logu'el será ben sey
                                                 Do mal querid' e cobrado
                                                 E das coytas que lh' eu dey
                                                 Desde foy meu namorado.

                                                        (Cancioneiro d'El-Rei D.Dinis, ed. de
                                                        CAETANO LOPES DE MOURA, Paris,
                                                        1847, p. 175-176.)

Extraída do livro:
Biblioteca da Língua Portuguesa
Vol.1
1971
ORIGEM DA LÍNGUA PORTUGUESA
Alpheu Tersariol
Lisa - Livros Irradiantes S.A.

                                               
                                         

quinta-feira, 13 de outubro de 2016

ENXEMPRO DH'UA MONJA


                                                 EXEMPRO DH'UA MONJA

                            
                          "Foy em outro tempo huã monja devota, fremosa de corpo e de coração, e entre as outras fremesuras que auia tijinha muy fremosos olhos. O senhor da terra vyo e quysea auer per amores, mes nõ pode, e mandouha rroubar per sua gente. E ella, quando os uyo, temeos muyto, e preguntouhos por que a amaua seu senhor mais que as outras. E, eles rresponnerom; Senhora, por vossos olhos. E ella os fez logo thirar, e enujoulhos e mandou-lhe dizer que já auia o que adseiava, que daquele fezesse sua uoontade. E ella amou mais perder fremesura do corpo que ha da alma".
                                                                                                              pag. 252
 
Texto extraído do livro:
BIBLIOTECA DA LÍNGUA PORTUGUESA
Vol.1
Lisa - Livros Irradiantes S.A.
1971
ORIGEM DA LÍNGUA PORTUGUESA
 

sábado, 1 de outubro de 2016

UMA BREVE PAUSA....




                              Uma breve pausa.....
                             
                              Nos dias: 08 e 09 de outubro,
                              Deixarei de postar.....

                              Voltarei a postar no dia
                              15 de outubro........

                                                             yosinoli
                                                         outubro/2016